Kościół p.w. Matki Boskiej Zwycięskiej

Kościół na Górze Borkowskiej to jeden z najlepszych przykładów architektury modernistycznej w Krakowie okresu międzywojennego. Projekt świątyni wykonał w 1936 roku Tadeusz Ruttié, architekt z Warszawy. Budowa świątyni miała miejsce w latach 1937–1939; większość wyposażenia pochodzi jednak z okresu powojennego. Budowla powstała na Górze Borkowskiej, w dzielnicy fabrycznej, w bezpośrednim sąsiedztwie nieistniejących Krakowskich Zakładów Sodowych „Solvay”. Kościół wykonano w konstrukcji żelbetowej, która stanowi szkielet budynku i zarazem tworzy wyraz estetyczny budynku. Świątynia posiada trzy nawy, jednak boczne zredukowano do wąskich przejść. Prezbiterium szerokości nawy głównej ma trójboczne zamknięcie.

Wnętrze jest nowoczesne, lecz panuje w nim nastrój sakralny, budowany przez grę światła przefiltrowanego przez kolorowe witraże w oknach prezbiterium oraz nawy głównej. Okna otrzymały charakterystyczne podziały w kształcie kwadratów, wypełnionych naprzemiennie kołami i rombami. Podobne znalazły się w balustradzie chóru muzycznego. Witraże zaprojektował Wacław Taranczewski, a wyposażenie powstało pod kierunkiem Jana Budziłły. W głównym ołtarzu znajduje się międzywojenna rzeźba Matki Boskiej wykonana przez Konstantego Laszczkę. W świątyni zwraca uwagę rozwiązanie elewacji frontowej. Jej głównym akcentem jest olbrzymia rozeta z centralnym motywem krzyża. Do fasady dostawiono strzelistą wieżę, przypominającą włoskie kampanile. Posiada ażurowe zwieńczenie złożone z ośmiu ram układających się w kształt krzyża. Wieżę zamyka żelbetowy krzyż.

Nowoczesne formy świątyni miały przyciągać robotników do religii, a wysoka wieża konkurować z kominami pobliskich fabryk. Kościół należy do nurtu międzywojennego konstruktywizmu, w którym twórcy chętnie manifestowali strukturę i sposób konstrukcji budynku. Co więcej, stawała się ona również narzędziem do wykreowania nowej estetyki. Takie podejście oraz niektóre elementy kompozycji, na przykład rozeta w fasadzie zbliżają krakowski kościół do dzieł Augusta Perreta – francuskiego architekta I poł. XX wieku, zwanego mistrzem żelbetu, a przede wszystkim do zaprojektowanej przez niego świątyni w Le Raincy.