Godła Kamienic

Tradycja dekorowania krakowskich kamienic godłami sięga czasów średniowiecza. Zwyczaj, który narodził się przed wiekami, zachował swoją ciągłość aż do narodzin nowoczesnego samorządu w dobie autonomii galicyjskiej. Projektanci pod koniec XIX wieku chętnie czerpali z tego dziedzictwa wprowadzając do przestrzeni Krakowa nowe motywy i bohaterów. Godła w postaci płaskorzeźb, dekoracji ceramicznych, malarskich lub witraży budowały lokalny koloryt, spotykając się ze szczególnym zainteresowaniem w okresie przełomu wieków i narodzin secesji. Tradycja bogatego detalu architektonicznego, którego obowiązkowym elementem było oryginalne godło, została podtrzymana w okresie międzywojennym. W okresie międzywojennym, na terenie Półwsia Zwierzynieckiego, Czarnej i Nowej Wsi, Grzegórzek i wielu innych nowych części Krakowa zaczęły wyrastać coraz większe i bogatsze w swoim wyposażeniu kamienice i domy jednorodzinne. Chociaż ich architektura, szczególnie w latach 30. coraz mocniej ciążyła w stronę wzorów modernistycznych, budynki te wciąż ozdabiane były godłami, które najczęściej posługiwały się motywami zwierzęcymi lub kompozycjami postaciowymi, często odwołującymi się do historii i tożsamości miasta lub dziejów rodziny inwestora. Z czasem ich estetyka również ewoluowała w stronę geometryzacji, a w niektórych przypadkach również abstrakcji. Nad kształtem powstających do wybuchu wojny dekoracji czuwały władze miasta, a do ich przygotowania często zatrudniano znanych artystów i dekoratorów, np. Karola Hukana lub Karola Muszkieta. Trasa poświęcona godłom nie ma jednej linii. Dekoracje te rozsiane są po przestrzeni niemalże całego międzywojennego Krakowa. W większości przypadków brak jest wiedzy o autorach i przyczynach wyboru danego motywu, są one jednak charakterystycznym elementem krakowskiego modernizmu i integralnym elementem tutejszego krajobrazu kulturowego. Trasa powstała dzięki fotograficznej pasji dr hab. Marka Ćwiklickiego, który przygotował fotografie wszystkich istniejących międzywojennych godeł.