Wydział Mechaniczny Politechniki Krakowskiej

W latach 60. i 70. w Krakowie podjęto wiele, często bardzo ambitnych, inwestycji z zakresu szkolnictwa wyższego. Na budowę nowych uczelnianych kampusów wybrano tereny położone w połowie drogi z centrum Krakowa do Nowej Huty – dawną wieś Czyżyny oraz obszar po działającym
tam do połowy lat 60. lotnisku. Jednym z kluczowych elementów rozwoju budownictwa uniwersyteckiego w Czyżynach była budowa nowoczesnego kampusu dla Politechniki Krakowskiej. Projekt koncepcyjny całego zespołu powstał na początku lat 70. w pracowni Witolda Cęckiewicza. Najważniejszym elementem rozpoczętej w 1974 roku budowy były wznoszone po południowej stronie rozległego i nigdy niezrealizowanego założenia pawilony Wydziału Mechanicznego PK. Wznoszenie kampusu szybko zderzyło się z pierwszymi symptomami załamania gospodarczego, które zatrzymało budowę jego kolejnych elementów – pawilony Wydziału Mechanicznego są jedynymi budynkami dydaktycznymi, jakie zrealizowano dla Politechniki Krakowskiej w Czyżynach.

Projekt wykonawczy, na bazie koncepcji Witolda Cęckiewicza, Andrzej Gonciarza i Piotra Sagana, przygotowało krakowskie przedsiębiorstwo Biprostal.

Zespół budynków o stalowej konstrukcji szkieletowej wzniesiono na rzucie grzebienia. Składa się on z czterech podłużnych pawilonów ustawionych w osi północ–południe. Trzy niższe, dwupiętrowe budynki spina od południa na wysokości pierwszego piętra charakterystyczna, wisząca ponad terenem przeszklona przewiązka. Od północy przylegała do nich obszerna hala warsztatów. Od wschodu przewiązkę wyprowadzono ku dominującemu nad całością, najdłuższemu, pięciopiętrowemu pawilonowi. Analogiczną przewiązkę poprowadzono po drugiej stronie kompleksu. Po jego północnej stronie zbudowano jeszcze dwa podobne trzypiętrowe pawilony, które również zakończono halą warsztatów. Kolejnym charakterystycznym elementem zespołu była ujednolicona, brązowa kolorystyka ścian kurtynowych budynków, które przecięto pasmowymi oknami ze szkła refleksyjnego o złotym połysku. Z ciemną kolorystyką pawilonów kontrastowały długie, przeszklone przewiązki. Szczególnie silny efekt modernistyczne pawilony budowały o poranku w słoneczne dni – osoby jadące do centrum Krakowa od strony Nowej Huty mogły wtedy zobaczyć linie złotych pasów okien. W trakcie przeprowadzonego w ostatnich latach remontu zmieniono detale elewacji, między innymi wymieniono szkło refleksyjne na zwykłe szyby, co stanowi znaczne odejście od koncepcji projektowej zespołu Cęckiewicza.