Korzystając z tej witryny, zgadzasz się na korzystanie z plików cookie. Możesz zmienić ustawienia dotyczące plików cookie w dowolnym momencie, a także dowiedzieć się więcej na ich temat
Akceptuj Czytaj więcej

Wydział Fizyki i Matematyki UJ

Legenda

Informacje o obiekcie

W 1964 r. Kraków był świadkiem obchodów jubileuszu sześćsetlecia Uniwersytetu Jagiellońskiego. Po zakończeniu drugiej wojny światowej oraz po epoce separacji związanej ze stalinizacją kraju była to pierwsza okazja dla miasta na międzynarodowe otwarcie i wyrwanie się z izolacji. Już na początku lat 60. podjęto decyzję o uczczeniu rocznicy budową nowego kampusu, który stanowiłby powiększenie i modernizację zaplecza uczelni. Dla potrzeb nowych inwestycji postanowiono wykorzystać przestrzenie w pobliżu Alei Trzech Wieszczów oraz dogęścić metropolitalną strefę Krakowa, którą w pobliżu Alei Mickiewicza zaczęto wznosić w okresie międzywojennym. W bezpośrednim sąsiedztwie Biblioteki Jagiellońskiej i Parku Jordana, już w 1952 roku powstał nowoczesny gmach Instytutu Chemii. Wzniesiony według projektu Stanisława Juszczyka stanowił jeden z najciekawszych przykładów wykorzystywania wątków modernistycznych w budownictwie podporządkowanym doktrynie socrealizmu. Po przełomie politycznym 1956 roku i odejściu od socrealizmu w tej samej przestrzeni miały się pojawić obiekty jednoznacznie nawiązujące do wzorów modernizmu. Wśród nich jednym z najważniejszych miał być nowy gmach Instytutu Fizyki i Matematyki, dla którego przewidziano podłużną działkę przy ul. Reymonta na zapleczu budynku Instytutu Chemii oraz w bezpośrednim sąsiedztwie budynków Akademii Górniczo-Hutniczej.

Przygotowanie projektu nowego zespołu uniwersyteckiego zlecono zespołowi krakowskiego Miastoprojektu. Opracowanie najważniejszych budynków w ramach tego projektu powierzono specjalizującym się w budynkach edukacyjnych Stanisławowi Juszczykowi oraz Józefowi Gołąbowi. Juszczyk jeszcze przed wojną, w latach 30. zapisał się w przestrzeni Krakowa kilkoma dużymi i ważnymi realizacjami, m. in. projektem klasycyzującego gmachu Zarządu Okręgowego Zjednoczenia Kolejowców Polskich przy ulicy Filipa 6 (1929-1931). Po wojnie związany był z Miastoprojektem, gdzie pracował przy wznoszeniu budynków użyteczności publicznej, m.in. wspomnianego Instytutu Chemii. Po 1956 roku miała miejsce najbardziej twórcza faza jego aktywności związana z projektami opracowywanymi dla potrzeb Uniwersytetu Jagiellońskiego oraz innych krakowskich uczelni wyższych.
Instytut Fizyki i Matematyki to jedna z największych i bez wątpienia najciekawszych kompozycji opracowanych przez tego architekta, którą stanowi podłużny, ekspresyjny układ kilku brył. Całość została oddalona od linii ulicy Reymonta, dzięki czemu przed wejściem udało się stworzyć obszerny plac. Dolna, obszerna i dwukondygnacyjna podstawa całości zespołu zwieńczona została pięcioma piętrami mieszczącymi sale wykładowe i laboratoria. Podstawa gmachu stanowiła ażurową kompozycję kilku bryły wychodzących znacznie przed linię budynku. Po wschodniej stronie mieszczą one audytoria. W centrum znajduje się lekka ażurowa konstrukcja wejścia, którą zamyka hall główny. Po zachodniej stronie znajdują się pomieszczenia warsztatów. Ciekawym uzupełnieniem tego fragmentu oraz kontrapunktem kompozycji całości jest kubiczna bryła hali wysokich napięć. W kompozycji podłużnej, trójtraktowej części górnej dominują pasy pięciu kondygnacji obszernych przeszkleń. Okna połączono w pary, które umiejscowione skośnie wobec linii ściany tworzą podłużny, zygzakowaty wzór dekoracyjny. Nad całością wznosi się ostatnia kondygnacja, która jest niższa i przepruta gęstym wzorem z okien. Ich układ może przywodzić na myśl kształt attyki. Na zakończeniach linia dachu nieznacznie się wznosi, dzięki czemu wrażenie ekspresji bryły się potęguje.

Po 2005 roku przeprowadzona została modernizacja zespołu. Budynek docieplono i pokryto tynkiem cienkowarstwowym. Zabiegi te zmieniły początkowy wyraz budynku, w którego elewacjach widoczny był subtelny, prosty detal utworzony przy użyciu prefabrykatów lub poprzez żłobienie tynku. Termomodernizacja zatarła to wrażenie. Niekorzystnym zabiegiem była przeprowadzona równolegle wymiana okien, w ramach której dzielone na dwa przeszklenia zamieniono nowymi dzielonymi na trzy. Okna o szerokich profilach z PCV dodatkowo na niekorzyść zmieniły wyraz całości budynku.

Opracowanie:

Michał Wiśniewski

Szlak modernizmu

Zobacz inne obiekty na trasie

Błonia / Miasteczko Studenckie

Wille dla dyrektorów KKO

Błonia / Miasteczko Studenckie

Instytut Metali Nieżelaznych PAN

Błonia / Miasteczko Studenckie

Dom Studencki „Piast”

Błonia / Miasteczko Studenckie

Osiedle Cichy Kącik

Wybrane trasy

Trasa

Krowodrza

Informacje:
Czytaj

W okresie międzywojennym dawną podkrakowską wieś Krowodrza wypełniły luksusowe kamienice i wille. Osią nowego założenia była Aleja Juliusza Słowackiego, a sercem ozdobiony monumentalnymi nowoczesnymi budynkami Plac Inwalidów. Spacer pokazuje najciekawsze przykłady budownictwa mieszkaniowego tego okresu.

Trasa

Poza głównymi trasami

Informacje:
Czytaj

W XX wieku miał miejsce dynamiczny rozwój Krakowa, którego ślady pod postacią wyjątkowych dzieł architektury odnajdziemy na ternie całego miasta. Spacerując po często odległych dzielnicach możemy dotrzeć do wielu wybitnych budowli z okresu międzywojennego oraz z czasów przyspieszonej ekspansji miasta po 1945 roku.

Trasa

Nowa Huta

Informacje:
Czytaj

Nowa Huta to najważniejsza kreacja urbanistyczna powojennego Krakowa i kluczowe osiągnięcie polskiej architektury okresu socrealizmu. Spacer poświęcony najstarszej części Nowej Huty przybliża historię rozwoju dzielnicy oraz pokazuje różnorodność polskiej architektury tego okresu. Oprócz Placu Centralnego przedstawia historię modernistycznego Bloku Szwedzkiego oraz Arki Pana w Bieńczycach.

Organizator
Inicjatorzy
Wsparcie
Projekt współfinansowany ze środków Miasta Krakowa
Partnerzy