Sanktuarium Bożego Miłosierdzia










Witold Cęckiewicz
1997–2002
Dzielnica IX – Łagiewniki-Borek Fałęcki
Kościoły
ul. Siostry Faustyny 3
Informacje o obiekcie
Historia tej monumentalnej świątyni, niewątpliwie wieńczącej zawodową karierę Witolda Cęckiewicza, sięga 1888 roku. Wtedy to znany krakowski filantrop, książę Aleksander Lubomirski, zdecydował się ufundować schronisko dla dziewcząt. Powierzył je Zgromadzeniu Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia. Pod budowę przeznaczono malowniczą działkę nad doliną rzeki Wilgi, w jednej z podkrakowskich wsi – Łagiewnikach. Neogotycki, ceglany kompleks klasztoru wraz z przylegającymi do niego ogrodami ukończono już w 1891 roku. To tutaj w połowie lat 20. zamieszkała Maria Helena Kowalska, późniejsza św. Faustyna – jedna z najważniejszych mistyczek w najnowszej historii Kościoła. Zapis jej wizji i objawień przyczynił się do rozpropagowania kultu Miłosierdzia Bożego, w rezultacie czego Łagiewniki stały się ważnym celem pielgrzymek. Przyklasztorna kaplica nie mogła pomieścić wszystkich wiernych, których z roku na rok przybywało. Po beatyfikacji Faustyny w 1993 roku, gdy w ciągu roku liczba pielgrzymów przekroczyła milion, stało się oczywiste, że klasztor wymaga rozbudowy.
Bezpośrednim inicjatorem inwestycji był darzący to miejsce osobistym sentymentem Jan Paweł II. W 1997 roku rozpisano zamknięty konkurs architektoniczny na projekt kompleksu sanktuarium. Jego rezultaty nie okazały się jednak satysfakcjonujące dla organizatorów i wykonanie projektu powierzono cieszącemu się autorytetem w środowisku kleru Witoldowi Cęckiewiczowi.
Od samego początku prace przebiegały w pośpiechu. Zasadniczy projekt kompleksu został wykonany przez architekta w ciągu zaledwie trzech miesięcy, a Papież, podczas pobytu w Polsce, zatwierdził go. Osobista aprobata Jana Pawła II dla planów Cęckiewicza wpłynęła na to, że później, mimo technicznej możliwości modyfikacji założeń projektowych, architektowi nie udało się już wprowadzić poważniejszych zmian. Program funkcjonalny zespołu zakładał dwupoziomowy budynek bazyliki mieszczącej na głównym poziomie kościół dla ponad czterech tysięcy wiernych, a na dolnym pięć kaplic, przestrzeń do odpoczynku oraz kryptę. Obok przewidziano między innymi ołtarz polowy, salę widowiskową, Dom Duszpasterski oraz centrum handlowo-usługowe. Zostały one usytuowane częściowo na terenie dawnych klasztornych ogrodów, a częściowo na stanowiących własność zakonu łąkach położonych na zboczu doliny. Budowa ruszyła we wrześniu 1999 roku, a już w sierpniu 2002 roku odbyła się uroczysta i transmitowana w wielu zagranicznych telewizjach konsekracja bazyliki, podczas której Witold Cęckiewicz przekazał Janowi Pawłowi II klucze do świątyni.
W projekcie sanktuarium architekt zawarł wiele wcześniej wykorzystanych przez siebie motywów. Tak na przykład skomplikowany system ramp jest rozwinięciem formuły wypracowanej na Wzgórzach Krzesławickich. Również drewniany strop, w tym wypadku wykonany na specjalne zamówienie we Francji, jest popularnym elementem w kościołach architekta. Kompleks Sanktuarium Bożego Miłosierdzia jest zatem w dużej mierze kompilacją wcześniejszych realizacji, „pomnożoną” przez pompierstwo wynikające z połączenia prestiżu, wysokiego budżetu oraz ambicji realizatorów, równie wielkiej jak skala założenia. Warto także podkreślić, że projektując świątynię w Łagiewnikach, Witold Cęckiewicz stworzył rozbudowany program symboliczny. W założeniu forma architektoniczna swoją ekspresją i dynamiką miała odzwierciedlać ducha współczesności i celowo kontrastować z historycznym klasztorem. Symbolika wnętrza została podporządkowana przede wszystkim kultowi cudownego obrazu „Jezu, ufam Tobie”, z którego emanują promienie Bożego Miłosierdzia widoczne w rysunku więźby dachowej oraz posadzki. Zostały one powtórzone także na dachu bazyliki, widocznym z punktu widokowego usytuowanego na wieży.
Opracowanie:
Kamila Twardowska
Pomoszlak (SZLAK postmodernizmu)
Zobacz inne obiekty na trasie
Opera Krakowska
Multikino
Wybrane trasy
Pomoszlak
W latach 80. XX wieku Kraków ponownie stał się kluczowym ośrodkiem rozwoju polskiej architektury. Współcześnie świadczą o tym liczne budynki sakralne, publiczne i mieszkaniowe, które wznoszono na przełomie XX i XXI wieku w stylu postmodernizmu.