Radio Kraków

Historia rozgłośni Polskiego Radia w Krakowie sięga lat 20. Początkowo studia nagraniowe znajdowały się przy ulicy Basztowej, później przy Wróblewskiego. Jeszcze przed wybuchem II wojny światowej z myślą o nadawaniu sygnału radiowego z Krakowa wybudowano nieopodal Kopca Kościuszki nowoczesną infrastrukturę: dwa maszty radiowe oraz towarzyszący im nieduży, modernistyczny pawilon. Po wojnie, od początku lat 50. siedziba rozgłośni mieściła się w przebudowanym dla tych potrzeb pałacu rodziny Tarnowskich przy ulicy Szlak, równocześnie na Salwatorze wzniesiono wysoki na 123 metry maszt radiowy. Szybki rozwój krakowskiej rozgłośni w kolejnych dekadach nie szedł w parze z dalszą rozbudową infrastruktury.

Dopiero po zmianach politycznych w 1989 roku nowym władzom rozgłośni udało się uzyskać zgodę na budowę siedziby. W 1996 roku został rozpisany konkurs architektoniczny, który zakładał, że nowy budynek rozgłośni powstanie na jednej z ostatnich dużych i pustych parceli, jakie znajdowały się wówczas w pobliżu Alei Trzech Wieszczów: pomiędzy ulicami Łobzowską i Kościelną. Pierwszą nagrodę przyznano pracy przygotowanej przez prof. Tomasza Mańkowskiego i Piotra Wróbla. Budynek według ich nieznacznie zmienionej koncepcji otwarto trzy lata później. Pięciokondygnacyjna bryła siedziby Radia Kraków stanowi jedną z dominant najważniejszej kreacji urbanistycznej międzywojennego Krakowa.

Nowy budynek, pomimo swojej dużej kubatury wchodzi w dialog z otoczeniem i pomaga w odczytaniu wartości międzywojennej architektury Krakowa. Pięciokondygnacyjna bryła z przeszklonym parterem, zbudowana na rzucie półokręgu ma formę połówki odwróconego ściętego stożka. Pochyłą elewację frontową budynku, pokrytą polerowanym granitem, wypełniają rytmicznie identyczne, kwadratowe, pozbawione podziałów okna. Strefę wejściową budynku zaznacza wysoka na trzy kondygnacje nisza – w jej cofniętej w stosunku do lica budynku przestrzeni znajduje się przeszklenie, za którym widać obszerny hol. Nisza otwiera się ku narożnikowi ulic i stanowi kompozycyjne domknięcie linii ulicy Łobzowskiej. Charakterystycznym elementem wnętrza są długie jednobiegowe schody, które poprowadzono wzdłuż przeszklonej ściany holu. Za budynkiem znajduje się zielony dziedziniec wykorzystywany jako miejsce koncertów plenerowych. Całość dopełniają dwa wysokie maszty radiowe umieszczone na dachu.

Budynek charakteryzuje się prostotą kompozycji, którą buduje konsekwentne wykorzystanie jednej bryły oraz kilka subtelnych zabiegów formalnych, jak pochylenie elewacji oraz przecięcie jej dużym przeszkleniem i masztem. Od chwili powstania budynek spotyka się z bardzo pozytywnym odbiorem, w 1999 roku został nagrodzony tytułem Mister Krakowa. Siedziba Radia Kraków była ostatnią dużą realizacją w dorobku prof. Tomasza Mańkowskiego, wieloletniego pedagoga Wydziału Architektury Politechniki Krakowskiej, autora, między innymi Miasteczka Studenckiego AGH.