Kościół pw. Miłosierdzia Bożego

Kościół pw. Miłosierdzia Bożego został wybudowany we wschodnim narożniku trójkątnej działki zlokalizowanej na terenie przedwojennej kolonii oficerskiej, pomiędzy ulicami Bandurskiego, Brodowicza i Moniuszki, a przekazanej na rzecz parafii przez Edwarda Raczyńskiego, prezydenta RP na uchodźctwie, zaraz po zmianie ustrojowej. Autorami projektu kościoła, wzniesionego w latach 1991-94, jak również koncepcji programowo-przestrzennej całego założenia są Stanisław Niemczyk i Marek Kuszewski. Ważną rolę w procesie projektowym odegrał również ksiądz proboszcz Zygmunt Kosek.

Wzniesiony z cegły na rzucie trójkąta kościół obrócony jest tyłem do głównej ulicy Bandurskiego, otwiera się zaś na zakomponowany przed nim plac z zielonym skwerem zlokalizowanym pomiędzy otaczającymi działkę budynkami mieszkaniowymi. Wysoki mur chroni kościelną przestrzeń przed zgiełkiem miasta, tworząc zaciszną enklawę. Dociera się do niej wąskimi przesmykami między kościelnymi budynkami (kancelaria, garaże, sale katechetyczne), co stwarza wrażenie błądzenia po uliczkach starego miasta. Projektując kościół architekci chcieli oddać swoją fascynację architekturą średniowiecznego Krakowa. Odniesienia do niej można odczytać w detalach szczytów, wątkach muru, małych, nieregularnie rozmieszczonych otworach okiennych czy formie dzwonnic zakończonych wariacją na temat gotyckich pinakli. Także w addycyjnym sposobie kształtowania bryły, a przede wszystkim w zastosowaniu tradycyjnej cegły jako wiodącego materiału. To sięganie do tradycji nie jest jednak dosłowne, a tworzy pewną interpretację jej motywów, charakterystyczną dla postmodernizmu cechującego się mieszaniem detali i form z przeszłości, wykorzystywaniem ornamentu i symboli. Jednonawowe wnętrze kościoła przekryte jest wysokim trójspadowym dachem zwieńczonym trójkątnym – nasuwającym swym kształtem skojarzenie z okiem opatrzności – świetlikiem, który jest jednym z niewielu źródeł naturalnego światła. Kameralne i przyciemnione ma służyć skupieniu i modlitwie.

W latach 1998-99, w południowym klinie działki, wniesiona została pozostała część kompleksu, na którą składają się pasaż handlowy oraz parafialny ośrodek charytatywno-kulturalny z kuchnią dla ubogich (architekci: Stanisław Niemczyk, Anna Niemczyk-Wojtecka, Robert Wojtecki) zarządzany przez Caritas Archidiecezji Krakowskiej. Całość buduje swoiste miasto w mieście, gdzie kościół stanowi jego serce. Obwarowują go mniejsze kubatury mieszczące szereg funkcji towarzyszących, które niczym w prawdziwym mieście, organicznie, przez lata do niego przyrastały. Choć Stanisław Niemczyk odżegnuje się od postmodernizmu, odwołując się konsekwentnie do „przedmodernistycznych” idei, jego dzieło obrazuje postmodernistyczne koncepcje. Krakowskie założenie jest egzemplifikacją projektu wyrastającego z krytyki idei modernistycznej, jej nieludzkiej skali, rozdzielania funkcji, oderwania od ludzkich potrzeb. Poprzez udane połączenie zespołu parafialnego i ożywczego socjologicznie pasażu handlowego tworzy lokalne centrum o skali właściwej dla okolicy oraz o różnorodnej, przyjaznej użytkownikom przestrzeni społecznej, odpowiadającej na ich psychologiczne i życiowe potrzeby.