Instytut Metali Nieżelaznych PAN

Dekada lat 60. to czas szybkiej rozbudowy infrastruktury uczelni wyższych oraz placówek naukowych Krakowa. Przy Alejach Trzech Wieszczów powstał wówczas nowy kampus Uniwersytetu Jagiellońskiego, który stanowił element obchodów jubileuszu 600-lecia uczelni. Równolegle wzdłuż ul. Reymonta rozbudowywany był kampus Akademii Górniczo-Hutniczej. Nowych obiektów doczekały się także, m.in. Akademia Rolnicza, Akademia Ekonomiczna oraz Polska Akademia Nauk. Do nowych inwestycji związanych z działalnością tej ostatniej warto zaliczyć obszerny zespół Instytutu Fizyki Jądrowej położony przy wylocie dróg do Krzeszowic i Olkusza oraz skromny ale ciekawy i stosunkowo dobrze zachowany Instytut Metali Nieżelaznych.

Budynek tej jednostki został wzniesiony na podłużnej działce, która prostopadle przylega do ulicy Reymonta. Jego głównym autorem był Eryk Moj z krakowskiego Miastoprojektu, który wcześniej zaangażowany był przy tworzeniu projektów dla pobliskiego kampusu AGH. W latach 50. projektował socrealistyczny kompleks przy ul. Czarnowiejskiej. Przeszło dekadę późnej w jego projektach, jak w przypadku prac wielu ówczesnych architektów nie odnajdziemy już odniesień do stylistyki socrealizmu. Przykładem tego zjawiska jest prosta modernistyczna bryła Instytutu Metali Nieżelaznych. Podłużna i niska, bo obejmująca trzy kondygnacje bryła tego obiektu znajduje się na pograniczu właściwego kampusu uczelni oraz wznoszonego w tym samym czasie rozległego zespołu akademików.

Elewacje wypełniają pasma obszernych przeszkleń ujętych w modularnie rozplanowane sekcje. Całość wyróżnia elewacja od strony ul. Reymonta, którą zdobi rustykalna kamieniarka. Ścianę przebito otworem mieszczącym dwie kondygnacje loggi. Kamień wypełnia także część dłuższych elewacji. Od strony zachodniej budynkowi towarzyszy niewielka sala konferencyjna. Zastosowanie kamienia na elewacji rozbija wrażenie monotonii i nadaje całości wyjątkowego charakteru.

Budynek w ostatnich latach poddano zmianom. W trakcie wymiany okien porzucono dotychczasowy układ ich podziałów. Za niekorzystną należy także uznać przebudowę strefy wejściowej, gdzie usunięto znad wejścia charakterystyczne zygzakowate zadaszenie.