Kościół parafialny pw. św. Wojciecha

Pierwsze starania o budowę kościoła w Bronowicach podjęto w okresie międzywojennym. Wybuch drugiej wojny sprawił, że dopiero w 1949 roku została utworzona parafia pw. św. Antoniego z Padwy. Początkowo jedynym miejscem sprawowania liturgii w nowej parafii była istniejąca od początku XIX wieku kaplica w tzw. Dworku Mariackim. Nowy kościół, który wzniesiono w jej miejscu konsekrowano dopiero w latach 80. W tym czasie, w związku z szybkim rozwojem miasta otoczenie Bronowic nie przypominało już tego, które Wyspiański opisywał w Weselu. W 1984 roku wydzielono parafię pw. św. Jana Kantego, która objęła osiedle Widok. Cztery lata później, następny podział doprowadził do powstania parafii pw. św. Wojciecha dla obszaru Bronowic Małych.

Budowa świątyni została podjęta w 1994 roku i trwała pięć lat. Jej powstanie zbiegło się w czasie z budową w pobliżu niewielkiego zespołu mieszkaniowego Wesele Północ. Autorami projektu osiedla oraz świątyni byli prof. Wacław Seruga oraz Małgorzata Buratyńska-Seruga. Wzniesione według ich koncepcji osiedle to grupa dwóch rzędów niedużych, czterokondygnacyjnych budynków, które ustawiono po wschodniej stronie ulicy Wesele. By uzyskać efekt kameralności, każdy z budynków został zwieńczony podwójnym dachem o kalenicach ustawionych prostopadle do biegu ulicy. Dzięki temu zabiegowi proste budynki, którym towarzyszy prosty detal z cegły klinkierowej przypominają rząd kamienic w hanzeatyckich miastach północnej Europy. Stylistycznie najbliższe są projektom, które w tym samym czasie Szczepan Baum realizował w obrębie Starego Miasta w Elblągu. W skali Krakowa lat 90. był to jedyny tak konsekwentnie zrealizowany zespół mieszkaniowy, który tworzy oryginalne wnętrze urbanistyczne.

Przedłużenie tego ciągu, a równocześnie jego dominantę stanowi budynek kościoła, któremu towarzyszy dom parafialny. Kościół swoją formą nawiązuje do średniowiecznych świątyń, jego bryła jest podłużna, a konstrukcja trójnawowa. Nawę główną kryje wielospadowy dach o niskim kącie nachylenia połaci, który pokryto dachówką; nawy boczne zamknięto płaskimi dachami. Od południa do elewacji wejściowej przylega wysoka wieża, którą wzniesiono na rzucie kwadratu obróconego o 45 stopni wobec bryły świątyni. Wieńczy ją podcięty czterospadowy dach. Kościół otwiera się ku niedużej przestrzeni placu, który przylega do ciągu parkowego Młynówki Królewskiej.

Charakter świątyni tworzy ciemna cegła klinkierowa, którą wyłożono elewacje kościoła. Z tego samego materiału za prezbiterium zbudowano budynek domu parafialnego, którego bryłę podzielono na trzy identyczne segmenty przypominające niewielkie kamienice. Swoim układem i sposobem ukształtowania dachów nawiązuje on do pobliskiego osiedla. Pomiędzy domem parafialnym a bryłą kościoła wyodrębniono niewielki plac. Kiedy zbliżamy się do kościoła od północy, idąc ulicą Wesele, możemy zobaczyć w jego pobliżu sylwetę kopca Kościuszki.

W okresie powstawania osiedla Wesele Północ oraz kościoła pw. św. Wojciecha prof. Wacław Seruga był dziekanem Wydziału Architektury Politechniki Krakowskiej. W ramach wieloletniej pracy na uczelni blisko współpracował z Witoldem Cęckiewiczem oraz prowadził badania nad budownictwem mieszkaniowym, był autorem kilku dużych projektów koncepcyjnych dla wielotysięcznych osiedli. Od lat 70. Wacław Seruga oraz Małgorzata Buratyńska-Seruga rozwijali także bardziej kameralne projekty osiedli mieszkaniowych, w których operowali rzadkim w warunkach budownictwa PRL gabarytem domu jednorodzinnego (osiedle Dąbrowa w Kielcach, po 1980 r.). Do najbardziej niezwykłych w skali kraju należy osiedle domów atrialnych, które Małgorzata Buratyńska-Seruga zaprojektowała wspólnie z Barbarą Bielec w pobliżu alei Armii Krajowej, po południowej stronie osiedla Widok w Krakowie.