Blok Francuski

„Blok francuski” czyli blok nr 10 na osiedlu B31 przy al. Przyjaźni zwany był „blokiem eksperymentalnym”. Zaprojektowany został przez Kazimierza Chodorowskiego naprzeciw bloku szwedzkiego. Podczas projektowania tego eksperymentalnego budynku połączono doświadczenia naukowców z Zakładu Badawczego Katedry Budownictwa Żelbetowego Politechniki Krakowskiej, projektantów z Miastoprojektu i wykonawców ze Zjednoczenia Budownictwa Miejskiego w Nowej Hucie. Dzięki tej współpracy powstał budynek całkowicie uprzemysłowiony i prefabrykowany. Struktura budynku oparta została o konstrukcję szkieletową z tzw. odpowietrzonego betonu. Technika odpowietrzonego betonu polegała na usuwaniu nadmiaru wody przy pomocy próżni. Mała ilość wody w rozrabianym betonie po jego stężeniu gwarantowała większą jego wytrzymałość.
Blok o długości 74 m wzniesiono na wysokość ośmiu kondygnacji. Poziom piwnic budynku wykonany został w technice żelbetowej, w wyższych kondygnacjach zastosowano technikę prefabrykacji. Celem tych eksperymentów było osiągnięcie prostoty formy i konstrukcji, ale przede wszystkim oszczędność drewna oraz zmniejszenie nakładów finansowych na budowę.
W domu tym na poziomie parteru mieściły się lokale handlowo-usługowe. Swoją siedzibę miało tu biuro turystyczne Orbis i Klub PTTK oraz salon meblowy. Autorami projektu wnętrz – mebli i malowideł ściennych – byli: Irena Pać-Zaleśna, Zdzisław Szpyrkowski i Alina Zięba. Poziom parteru był przeszkloną ścianą o giętych narożach charakterystycznych dla warszawskiego modernizmu. Ta część budynku wspierała się na okrągłych słupach, które miały swoją kontynuację w rytmicznym podziale górnych partii elewacji. Elewacja rozrzeźbiono naprzemiennym zastosowaniem balkonów i loggii.